Law E-Learning (โปรดอ่าน *คำแนะนำ*การใช้งานจากเมนูด้านซ้ายมือก่อน)

เลิกจ้างอย่างไรให้ถูกต้องตามกฎหมาย

-

การเลิกจ้างที่ถูกต้องตามกฎหมาย คือ

1.ต้องบอกกล่าวล่วงหน้า (สำหรับสัญญาจ้างที่ไม่มีกำหนดเวลาจ้างแน่นอน) หากสัญญาจ้างมีกำหนดเวลาแน่นอน

เมื่อสัญญาครบกำหนด สัญญาจ้างก็สิ้นสุดตามกำหนดเวลาโดยไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้า

2.ต้องจ่ายค่าชดเชย ตามอายุงานของลูกจ้าง (กรณีนายจ้างเป็นฝ่ายเลิกจ้าง) คือ

- ลูกจ้างที่ทำงานติดต่อกันครบ 120 วัน แต่ไม่ครบ 1 ปี จ่ายไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้าย 30 วัน

- ลูกจ้างที่ทำงานติดต่อกันครบ 1 ปี แต่ไม่ครบ 3 ปี จ่ายไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้าย 90 วัน

- ลูกจ้างที่ทำงานติดต่อกันครบ 3 ปี แต่ไม่ครบ 6 ปี จ่ายไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้าย 180 วัน

- ลูกจ้างที่ทำงานติดต่อกันครบ 6 ปี แต่ไม่ครบ 10 ปี จ่ายไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้าย 240 วัน

- ลูกจ้างที่ทำงานติดต่อกันครบ 10 ปี แต่ไม่ครบ 20 ปี จ่ายไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้าย 300 วัน

- ลูกจ้างที่ทำงานติดต่อกันครบ 20 ปี ขึ้นไป ให้จ่ายไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้าย 400 วัน

3.การเลิกจ้างต้องเป็นธรรม (คือมีเหตุผลอันสมควรในการเลิกจ้าง) หากเลิกจ้างไม่เป็นธรรม ลูกจ้างอาจฟ้อง

เรียกค่าเสียหายจากการถูกเลิกจ้างไม่เป็นธรรมได้

-

ถ้าเลิกจ้างโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า ผลเป็นอย่างไร ?

- นายจ้างก็ต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้แก่ลูกจ้าง

-

มีกรณีใดบ้าง ที่นายจ้างไล่ออกได้โดยไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้า ?

กรณีที่นายจ้างไล่ออกได้โดยไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าหรือให้สินไหมทดแทนเลย (ป.พ.พ.ม.583) คือ

1.ถ้าลูกจ้างจงใจขัดคำสั่งของนายจ้างอันชอบด้วยกฎหมาย

2.ละเลยไม่นำพาต่อคำสั่งเช่นว่านั้นเป็นอาจิณ

3.ละทิ้งการงานไปเสียก็ดี

4.กระทำความผิดอย่างร้ายแรง

5.ทำประการอื่นอันไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริต

และหากเข้าเหตุดังต่อไปนี้ นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้ลูกจ้าง คือ (พรบ.คุ้มครองแรงงานฯ ม.119)

1.ลูกจ้างทุจริต

2.ลูกจ้างกระทำความผิดอาญาโดยเจตนาต่อนายจ้าง

3.ลูกจ้างจงใจทำให้นายจ้างได้รับความเสียหาย

4.ลูกจ้างประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้นายจ้างได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง

5.ลูกจ้างฝ่าฝืนคำสั่ง ระเบียบหรือข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของนายจ้างกรณีร้ายแรง

6.ลูกจ้างกระทำผิดซ้ำคำเตือน

7.ลูกจ้างละทิ้งหน้าที่ 3 วันทำงานติดต่อกันโดยไม่มีเหตุอันสมควร

8.ลูกจ้างได้รับโทษจำคุกตามคำพิพากษาถึงที่สุด หากเป็นความผิดโดยประมาทหรือลหุโทษ

นายจ้างจะต้องได้รับความเสียหาย

-

อย่างไรเป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรม ?

การเลิกจ้างที่เป็นธรรม ก็ต้องหมายความว่า เป็นการเลิกจ้างที่มีเหตุผลอันสมควร หรือมีสาเหตุ

ที่จำเป็นและสมควร เช่น ลูกจ้างทำผิดร้ายแรง ทุจริตต่อหน้าที่ นายจ้างขาดทุนจนต้องปิดกิจการทั้งหมด

หรือบางส่วน นายจ้างต้องการลดภาวะขาดทุนโดยยุบแผนกที่ไม่จำเป็นบางส่วนลง เป็นต้น

-

ตัวอย่างที่ถือว่าเป็นการเลิกจ้างโดยเป็นธรรม

1.ลูกจ้างทุจริต มีมลทินมัวหมองไม่น่าไว้วางใจในความซื่อสัตย์สุจริตอีกต่อไป

ฎ.363/2546 , 4496/2546 ,399/2547, 841/2531, 13160/2558

2.ลูกจ้างแสดงวุฒิการศึกษาในขณะสมัครงานเป็นเท็จ

ฎ.574/2526, 2017/2527

3.ลูกจ้างไม่มีประสิทธิภาพในการทำงาน ผลงานไม่ดี เป็นโรคติดสุรา มีปัญหาสุขภาพจนป่วย

และขาดงานมาก มีปัญหาในการทำงานจนนายจ้างไม่อาจจ้างไว้ให้ทำงานต่อไปได้

ฎ.1849/2529 , 2600/2529 , 3131/2525 , 6840/2544, 6707/2548

4.ลูกจ้างฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับกรณีร้ายแรง กระทำการเป็นปฏิปักษ์ต่อนายจ้าง ความประพฤติ

ไม่เหมาะสมถึงขนาดไม่อาจจ้างให้ทำงานต่อไปได้

ฎ.49/2546, 4283/2530

5.นายจ้างมีความจำเป็นต้องเลิกจ้าง

ฎ.233/2524, 4038-4039/2545 , 667/2544 , 678-680/2548 , 2124/2555

กรณีศึกษาจากคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1184-1187/2565

-
โจทก์ร่วมเปิดบัญชีเงินฝาก ธนาคารให้รหัสผู้ใช้และรหัสผ่านแก่โจทก์ร่วม ซึ่งโจทก์ร่วมใช้ข้อมูลบัญชีเงินฝาก รหัสผู้ใช้และรหัสผ่านบนโปรแกรมทางอินเทอร์เน็ตในการชำระค่าสินค้าค่าบริการ ชำระหนี้อื่นแทนการชำระเงินสด ใช้โอนเงินจากบัญชีเงินฝากของโจทก์ร่วมไปยังบัญชีเงินฝากของบุคคลอื่น ใช้ในการเบิกถอนเงินสด หรือใช้ในธุรกรรมอย่างอื่น ถือได้ว่าเป็นการใช้บัตรอิเล็กทรอนิกส์ตามความหมายของมาตรา 1 (14) (ข) แห่ง ป.อ.ข้อมูลบัญชีเงินฝากธนาคาร รหัสผู้ใช้ และรหัสผ่านที่โจทก์ร่วมได้รับมา เป็นข้อตกลงระหว่างธนาคารและโจทก์ร่วมในการใช้บัตรอิเล็กทรอนิกส์ โดยโจทก์ร่วมต้องเก็บรักษาเป็นความลับของตนมิให้ผู้ใดล่วงรู้ การที่โจทก์ร่วมให้จำเลยที่ 2 ใช้บัตรอิเล็กทรอนิกส์โดยการบอกข้อมูลบัญชีเงินฝากธนาคาร รหัสผู้ใช้และรหัสผ่านแก่จำเลยที่ 2 ในฐานะลูกจ้าง ก็เพื่อให้ทำธุรกรรมบนโปรแกรมทางอินเทอร์เน็ตแทนโจทก์ร่วมให้เป็นไปตามที่โจทก์ร่วมสั่งหรือมอบหมายให้ทำ หาใช่นำบัตรอิเล็กทรอนิกส์ไปใช้เกินกว่าที่โจทก์ร่วมสั่งหรือมอบหมายให้ทำไม่ การที่จำเลยที่ 2 ใช้ข้อมูลบัญชีเงินฝากธนาคาร รหัสผู้ใช้และรหัสผ่านของโจทก์ร่วมโอนเงินจากบัญชีเงินฝากของโจทก์ร่วมไปยังบัญชีเงินฝากของจำเลยที่ 1 โดยโจทก์ร่วมไม่ได้สั่งหรือมอบหมายให้ทำ ย่อมเป็นการทำโดยไม่มีอำนาจและโจทก์ร่วมไม่ได้ยินยอม ทำให้โจทก์ร่วมได้รับความเสียหายสูญเสียเงินฝากในบัญชี จึงเป็นการใช้บัตรอิเล็กทรอนิกส์ของโจทก์ร่วมโดยมิชอบ

- คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1184-1187/2565

ข้อสังเกตจากคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1184-1187/2565

กรณีตามคำพิพากษาศาลฎีกานี้ ในประเด็นการให้ความยินยอมในการใช้ข้อมูลบัญชีเงินฝากธนาคาร รหัสผู้ใช้และรหัสผ่านเพื่อให้จำเลยที่เป็นลูกจ้างไปทำงานตามกระบวนการดำเนินธุรกิจของโจทก์ร่วมในเวลาต่อมาเมื่อจำเลยใช้ข้อมูลบัญชีเงินฝากธนาคาร รหัสผู้ใช้และรหัสผ่านของโจทก์ร่วมโอนเงินจากบัญชีเงินฝากของโจทก์ร่วมไปยังบัญชีเงินฝากของจำเลยที่ 1 โดยโจทก์ร่วมไม่ได้สั่งหรือมอบหมายให้ทำ ย่อมเป็นการทำโดยไม่มีอำนาจและโจทก์ร่วมไม่ได้ยินยอม ทำให้โจทก์ร่วมได้รับความเสียหายสูญเสียเงินฝากในบัญชี จึงเป็นความผิดฐาน 1.ใช้บัตรอิเล็กทรอนิกส์ของโจทก์ร่วมโดยมิชอบ 2.ความผิดฐานลักทรัพย์ นายจ้าง 3.ความผิดฐานลักทรัพย์โดยร่วมกระทำความผิดด้วยกันตั้งแต่สองคนขึ้นไป เป็นการกระทำกรรมเดียวเป็นความผิดต่อกฎหมายหลายบท ให้ลงโทษฐานใช้บัตรอิเล็กทรอนิกส์ของผู้อื่นที่ผู้ออกได้ออกให้แก่ผู้มีสิทธิใช้ เพื่อใช้ประโยชน์ในการเบิกถอนเงินสดโดยมิชอบ ซึ่งเป็นกฎหมายบทที่มีโทษหนักที่สุด ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 90

-

สอบถามปัญหาการเรียนกฎหมายได้ที่ อาจารย์ ดร.พิชัย โชติชัยพร

อีเมล์ altlimited@yahoo.com

www.advancedlaw9.com

-

กรณีศึกษาจากคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6083/2546

-

ที่จำเลยฎีกาว่า จำเลยถูกผู้ตายข่มเหงจิตใจอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม

เพราะจำเลยกับผู้ตายมีความสัมพันธ์กันฉันคนรัก แต่ผู้ตายต้องการเลิกความสัมพันธ์กับ

จำเลยไปมีรักกับผู้ชายคนใหม่ จำเลยจึงบันดาลโทสะฆ่าผู้ตายนั้น

เห็นว่า “ความรักเป็นสิ่งที่เกิดจากใจไม่อาจบังคับกันได้ ความรักที่แท้จริง

คือความปรารถนาดีต่อคนที่ตนรัก ความยินดีที่คนที่ตนรักมีความสุข การให้อภัย

เมื่อคนที่ตนรักทำผิดและการเสียสละความสุขของตนเพื่อความสุขของคนที่ตนรัก

จำเลยปรารถนาจะยึดครองผู้ตายเพื่อความสุขของจำเลยเอง เมื่อไม่สมหวัง

จำเลยก็ฆ่าผู้ตาย เป็นความผิดและการกระทำที่เห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ของจำเลย

โดยฝ่ายเดียวมิได้คำนึงถึงจิตใจและความรู้สึกของผู้ตาย หาใช่ความรักไม่ ทั้งเป็น

ความเห็นผิดที่เป็นอันตรายต่อสังคมอย่างยิ่ง ดังนี้ แม้จะฟังข้อเท็จจริงตามที่จำเลย

ฎีกาก็ถือไม่ได้ว่าจำเลยถูกผู้ตายข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม กรณี

ไม่มีเหตุจะลงโทษจำเลยน้อยกว่าที่กฎหมายกำหนดไว้ ที่ศาลล่างทั้งสองลงโทษ
ประหารชีวิต และลดโทษให้จำเลยแล้ว คงลงโทษจำคุกตลอดชีวิตสถานเดียวนั้น
ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย ฎีกาของจำเลยข้อนี้ฟังไม่ขึ้น"

-

ข้อสังเกตจากคำพิพากษาศาลฎีกา (โปรดอ่านคำพิพากษาฉบับยาว จากระบบ
สืบค้นฯ มิติที่ 1)

กรณีตามคำพิพากษาศาลฎีกานี้ จำเลยต่อสู้ในหลายประเด็น ประเด็นที่อ้างถึง

ข้างต้น เป็นกรณีที่จำเลยอ้างว่า ฆ่าผู้ตายเพราะเหตุบันดาลโทสะ ซึ่งถ้าศาลพิจารณาแล้ว

เห็นว่า เป็นการบันดาลโทสะอันเป็นเหตุที่กฎหมายให้อำนาจศาลพิจารณาลดโทษให้ได้

ซึ่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 72 ที่บัญญัติว่า "ผู้ใดบันดาลโทสะโดยถูกข่มเหง

อย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม จึงกระทำความผิดต่อผู้ข่มเหงในขณะนั้น ศาลจะ

ลงโทษผู้นั้นน้อยกว่าที่กฎหมายกำหนดไว้สำหรับความผิดนั้นเพียงใดก็ได้"

แต่ในคดีนี้เมื่อศาลเห็นว่าข้อกล่าวอ้างจำเลยฟังไม่ขึ้น จึงพิพากษายืนตาม

ศาลล่างทั้งสองที่ลงโทษประหารชีวิต และได้ลดโทษให้จำเลย คงลงโทษจำคุก
ตลอดชีวิต.

-

สอบถามปัญหาการเรียนกฎหมายได้ที่ อ.พิชัย โชติชัยพร
อีเมล์ altlimited@yahoo.com

-

กรณีศึกษาจากคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 11029/2553 ผู้มีวิชาชีพต้องมีความรับผิดชอบมากกว่าบุคคลทั่วไป

-

คำพิพากษาในคดีนี้ ธนาคารซึ่งหมายความรวมถึงพนักงานของธนาคารผู้ทําหน้าที่ตรวจรับเช็คและอนุมัติจ่ายเงินควรที่จะต้องเพิ่มความระมัดระวัง และพิจารณา ด้วยความรอบคอบ ในคดีนี้มีการเบิกเงินจำนวนมากผิดปกติ พนักงานควรที่จะสงสัยถึงขนาดที่ และควรจะสอบถามเรือนจํากลางชลบุรี ผู้สั่งจ่าย เมื่อเกิดความเสียหายขึ้นจึงถือได้ว่า ธนาคารมีส่วนผิด เป็นการผิดสัญญารับฝากเงินและเป็นละเมิด ต้องชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์

เป็นกรณีศึกษาคดีหนึ่งที่ผู้มีวิชาชีพต้องระมัดระวังในการทำงาน ในคดีทางการแพทย์หลายคดี แพทย์ผู้ทำการรักษาหากประมาทเลินเล่อในการทำงาน หรือไม่ปฏิบัติตามมาตรฐานวิชาชีพ เช่น การซักประวัติผู้ป่วย การรักษาผู้ป่วยตามมาตรฐานแพทย์ หรือการเข้าตรวจอาการผู้ป่วยโดยตรง เป็นต้น

-

คำพิพากษาฎีกาที่ 11029/2553

จําเลยที่ 1 ทุจริตยักยอกเงินของโจทก์โดยเพิ่มเติมจํานวนตัวเลขและตัวหนังสือในเช็คเงินสดที่เรือนจํากลางชลบุรีสั่งจ่ายในนามของจําเลยที่ 1 เพื่อให้ จําเลยที่ 1 นําไปเบิกถอนเงินมาจ่ายให้แก่เจ้าหน้าที่ แต่จําเลยที่ 1 ใช้เช็คขอเบิกเงินสดถึง 15,558,406 บาท เป็นการใช้เช็คเบิกเงินสดที่มากผิดปกติ เช่นนี้ โดยหน้าที่ตามสัญญาฝากเงินตาม ป.พ.พ.มาตรา 659 วรรคสาม และตามระเบียบภายในของธนาคารจําเลยที่ 2 พนักงานผู้ทําหน้าที่ตรวจรับเช็คและอนุมัติจ่ายเงินควรที่จะต้องเพิ่มความระมัดระวัง และพิจารณา ด้วยความรอบคอบ และควรที่จะสงสัยถึงขนาดที่ควรจะสอบถามเรือนจํากลางชลบุรี ผู้สั่งจ่าย ว่าได้ออกเช็คสั่งจ่ายเงินจํานวนมากดังกล่าวให้จําเลยที่ 1 มาเบิกเงินสดไปจริงหรือไม่ การที่ พนักงานของจําเลยที่ 2 ไม่ได้สอบถามผู้สั่งจ่าย และยอมจ่ายเงินตามที่ระบุในเช็คดังกล่าวไป ถือได้ว่าเป็นการละเว้นไม่กระทําการที่จะต้องกระทํา เป็นการผิดสัญญารับฝากเงินและเป็นละเมิดด้วย

-

ผู้หมายเหตุ

ดร.พิชัย โชติชัยพร (Notarial Services Attorney)

Tel./Line 0862310999

Advanced Legal Law Office

-

www.advancedlaw9.com

-

ข้อสังเกตจากคำพิพากษาฎีกาฉบับนี้
ในการทำสัญญาต้องให้ผู้มีความรู้จัดทำสัญญาที่มีความละเอียด ชัดเจนและบังคับได้ครอบคลุมความเสียหายที่อาจเกิดขึ้น กรณีตามคำพิพากษาฎีกานี้ เป็นกรณีจําเลยผิดสัญญาฯ แล้ว แต่ไม่ถือว่าเป็นการทําละเมิดต่อธนาคารตามป.พ.พ. มาตรา 420 เพราะในสัญญาไม่มีระบุว่าหากจําเลยผิดสัญญาจะต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายเป็นจํานวนเท่าใด จึงเป็นเพียงสัญญาให้บริการแก่ธนาคารเพื่อช่วยป้องกันการโจรกรรมทรัพย์สินของธนาคารอีกทางหนึ่ง ไม่ใช่สัญญาที่จําเลยตกลงยอมชดใช้ค่าเสียหายแก่ธนาคารในกรณีทรัพย์สินถูกโจรกรรม ธนาคารและผู้รับช่วงสิทธิจึงไม่มีสิทธิฟ้องจําเลยเพื่อเรียกค่าเสียหายตามจํานวนเงินที่ถูกคนร้ายลักไป

-

คำพิพากษาฎีกาที่ 6114/2540

จําเลยทําสัญญากับธนาคารรับเป็นผู้ประสานงานในการส่งข้อมูลของธนาคารจากเครื่องส่งสัญญาณไปยังสถานีตํารวจด้วยเครื่องมือทางอิเล็กทรอนิกส์ เพื่อขอความช่วยเหลือที่รวดเร็วและทันต่อเหตุการณ์ เมื่อเครื่องส่งสัญญาณของจําเลยที่ติดตั้งไว้ที่ เครื่องบริการเงินด่วนของธนาคารส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปยังศูนย์ของจําเลยเพราะถูก คนร้ายงัดทําลายแต่เจ้าหน้าที่ของจําเลยละเลยไม่แจ้งเหตุต่อไปยังสถานีตํารวจ เพื่อขอความ ช่วยเหลือ ถือว่าจําเลยผิดสัญญาแต่ไม่ถือว่าเป็นการทําละเมิดต่อธนาคารตามป.พ.พ. มาตรา 420 แต่สัญญาไม่มีระบุว่าหากจําเลยผิดสัญญาจะต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายเป็นจํานวนเท่าใด จึงเป็นเพียงสัญญาให้บริการแก่ธนาคารเพื่อช่วยป้องกันการโจรกรรมทรัพย์สิน ของธนาคารอีกทางหนึ่ง ไม่ใช่สัญญาที่จําเลยตกลงยอมชดใช้ค่าเสียหายแก่ธนาคารในกรณีทรัพย์สินถูกโจรกรรม ธนาคารไม่มีสิทธิฟ้องจําเลยเพื่อเรียกค่าเสียหายตามจํานวนเงินที่ถูกคน ร้ายลักไป โจทก์ซึ่งใช้ค่าเสียหายให้แก่ธนาคารเจ้าหนี้ผู้เอาประกันภัยไปแล้วย่อมไม่อาจรับช่วงสิทธิของธนาคารมาฟ้องเรียกให้จําเลยรับผิดต่อโจทก์ตามป.พ.พ. มาตรา 880 วรรคแรกได้

-

ผู้หมายเหตุ

ดร.พิชัย โชติชัยพร (Notarial Services Attorney)

Tel./Line 0862310999

Advanced Legal Law Office

-

www.advancedlaw9.com

-